زیارت
خداوند متعال برای سلامت جسمی و روحی بندگان خود یک برنامه منسجم گذاشته است. امروزه تحقیقات روانشناسی نشان می‌دهد یکی از مهمترین راه های به دست آوردن روان سالم، آموزه های دینی، الهامات دینی و انجام مناسک و دستورات دینی است. با توجه به آیه 4 سوره فتح اهل ایمان به برکت وجود ارتباط سازنده با خداوند، در آسایش و آرامش کامل روحی به سر می برند. یکی از راه های به دست آوردن آرامش روحی و روانی زیارت کردن است.
چرا زیارت ائمه علیهم السلام باعث آرامش روحی ما می شود؟!
زیرا:
یک- معصومین علیهم السلام بی قید و شرط پذیرای زوار خود هستند. هر زمانی که بخواهی بروی درب به روی تو باز است.
دو- ائمه علیهم السلام طبیبانی هستند که همیشه برای شما وقت دارند.
سه- امام معصوم وجودی است که اسرار ما را صادقانه حفظ می کند. ایشان محل اطمینان هستند.
زائرین
امروزه تحقیقات نشان داده است انسانهایی که زائر هستند، و ارتباطی با انسانهای بزرگ دارند، ]داری ویژگیهای زیر هستند[:
احساس آسیب پذیری آنها کمتر است و مشکلات زندگی، ایشان را از پا در نمی آورد و اعتماد به نفس بالا دارند و اعتمادشان به خدا قوی است، اهل توکل هستند و احساس توانمندی می کنند، امیدواری به زندگی دارند.
از همه مهمتر آدم ها ناقصند و کامل نیستند و عیب هایی دارند و گناههکار هستند، پس زمانی که به کربلا بروند، در مقابل حسینِ کامل و امام کامل می ایستند. چون فطرت ما کمال طلب است، سعی می کنیم خود را به کامل نزدیک کنیم تا نواقص خود را برطرف کنیم. چطور می توانیم خود را به آن کامل نزدیک کنیم؟! هر عیبی را که کنار بگذاریم خود را یک قدم به آن امام نزدیکتر کرده ایم.
یکی دیگر از جهت هایی که ما را می کشاند به سمت زیارت این است که ما فاقد دوستی هستیم که از او خاطر جمع باشیم و بتوانیم روی او حساب کنیم، این در زمان گرفتاری ها مشخص و معلوم خواهد شد!
چرا گاهی با تمام وجود طلب می کنیم که به زیارت امام برویم ؟زیرا دلتنگ هستیم، یک محل اطمینان می خواهیم. همه ما احتیاج داریم که درد دل کنیم تا خالی شویم، این خالی شدن را پالایش روانی می گویند، هر آدمی هم به این موضوع نیازمند است؛ به اعتقاد ما شیعیان، در عالم، انسانهایی مطمئن تر از پیامبر (ص) و ائمه اطهار (ع) وجود ندارند که برایشان درد دل کنیم و حرف بزنیم و تخلیه روانی کنیم و درد هایمان را بیرون بریزیم.
انسانهایی که به زیارت می روند مطمئن هستند که به یک قدرت مافوق طبیعت متوسل شده اند که حرفشان را می‌شنود و می فهمد و حیّ و حاضر است و ناظر است و قدرت دارد که تمام مشکلات جامعه بشریت را حل کند.
یکی از اهداف زیارت: جلب نگاه امام
ما وقتی به کربلا مشرّف می شویم و هر چه به آن ضریح مطهر نزدیک می شویم، تأثیراتی برای ما صورت می‌گیرد که فقط ثواب نمی بریم، بلکه چیز دیگری می شویم و بر می گردیم؛ در حقیقت نَفَس امام حسین علیه السلام به من القاء می شود و کلام و نگاهش القاء می شود. آیا من همانی باید باشم که رفتم؟ ما که فقط به دنبال ثواب به کربلا نمی رویم.
هر زائری که به کربلا می رود یک شمع خاموشی است که وارد حرم امام حسین علیه السلام می شود تا وجود خاموشش را با انوار وجود حسین(ع) روشن کند و به وطنش برگردد تا وجود تاریک دیگران را روشن کند. پس دقت کنید که چه اتفاقی باید بیفتد.
نزدیک به دو میلیون زائری که از ایران می رود، در حقیقت دو میلیون شمع خاموش می رود تا با نور وجود حسین علیه السلام خودش را روشن کند و دو میلیون چراغ حسینی باید به کشور برگردد و خانواده و اطرافیانش را روشن کند. این همه تأکیدی که به زیارت ابا عبدالله (ع) شده است به این جهت است که منش و روحیه و اخلاق زائر در جهت مثبت دگرگون شود.
کرامات خداوند به زائران امام حسین(ع)
چون زیارت امام حسین (ع) بسیار بزرگ است و اکسیر اعظم است، ایشان به زائرانشان کرامت های بزرگی نیز می دهد.
یک- به محض اینکه زائر وارد حرم می شود، مَلَکی از جانب خداوند ندا می دهد: این تو و این نامه عمل سفید، عمل از سر بگیر!زیرا به جایی وارد می شوید که منبع نور است.
دو - از هر دری که می خواهید وارد حرم مطهر شوید، مراقب باشید زیرا دوشادوش انبیا و اولیا و ملائکه وارد می شوید. شاید کنار دست شما، روح ابراهیم خلیل (ع) باشد و یا روح مادر بزرگوار امام زمان (عج) باشد که در حال وارد شدن به حرم هستند. آنجا محل ورود و خروج ملائکه و ارواح انبیا و اولیای مؤمنین و مؤمنات است که زائر با این بزرگواران مشرف به حرم امام حسین (ع) می‌شود.
سه - وقتی حرم را زیارت کردید و از در خارج شدید امام صادق (ع) می فرمایند: روح صد و بیست و چهار هزار پیامبر در عالم معنا با تو مصافحه می کنند، و می گویند: مبارک باشد، زیارتت قبول باشد.
چهار- خداوند زائران امام حسین(ع) را تا عرش خود، به خود نزدیک می کند.
عرش خداوند یعنی منبع کسب فیض. کسی که به عرش خداوند دست پیدا کرد یعنی به تمام فیوضات ربّانی دست پیدا کرده است. کربلا عرش خداوند است یعنی نیست فیضی مگر اینکه درکربلا یافت شود.
پنج - چون قیامت می شود، چهره ی زائر حسین (ع) خاص می شود، صف آنان جدا تشکیل می شود، ندایی جدا آنان را فرا می خواند: «اَینَ زُوّار الحُسَین»؟ بر پیشانی عده ای نوشته شده است: «هذا زائر القبر خَیرُالشهداء»
شش - وقتی خداوند تو را به کربلا مشرف می کند، اجازه می دهد که تو در کربلا سجده کنی و پیشانی ات را در جایی قرار دهی که تمام انبیا و اولیا و اوصیا در آنجا سجده کرده اند و نماز خوانده اند.
التماس دعا ی خیر - الّلهم عجّل لِولیک الفرج
منبع: کانال اطلاع رسانی حاجیه خانم اکبری - روحشان در اعلی علییین با ائمه اطهار محشور باد.
