هر که در این بزم، مُقرّب‌تر است، جام بلا بیشترش می‌دهند

در یک موزه‌ی معروف که با سنگ‌های مرمر، کف‌پوش شده بود، مجسمه‌ی بسیار زیبای مرمرینی به نمایش گذاشته شده بود که مردم از راه‌های دور و نزدیک برای دیدنش به آنجا می‌رفتند. کسی نبود که مجسمه‌ی زیبا را ببیند و لب به تحسین باز نکند. شبی سنگ مرمرینی که کف‌پوش سالن بود با مجسمه، شروع به حرف زدن کرد: این منصفانه نیست، چراکه همه، پا روی من می‌گذارند تا تو را تحسین کنند، مگر یادت نیست ما هر دو در یک معدن بودیم؟ این عادلانه نیست، من خیلی شاکی‌ام!

مجسمه آرام لبخند زد و گفت: یادت هست روزی که مجسمه‌ساز، خواست روی تو کار کند، چقدر سرسختی و مقاومت کردی؟ سنگ پاسخ داد: آره، آخر ابزارش به من آسیب می‌رساند، گمان کردم می‌خواهد آزارم دهد، من تحمل این همه درد و رنج را نداشتم. مجسمه با همان آرامش و لبخند ادامه داد: ولی من فکر کردم که به‌طور حتم می‌خواهد از من چیزی بی‌نظیر بسازد، به‌طور حتم قرار است به یک شاهکار تبدیل شوم. به‌طور حتم «در پی این رنج، گنجی نهفته هست». پس به او گفتم هرچه می‌خواهی ضربه بزن، بتراش و صیقل بده! پس دردِ کارهایش و لطمه‌هایی را که ابزارش به من می‌زدند، به جان خریدم و هرچه بیشتر می‌شدند، بیشتر تاب می‌آوردم تا زیباتر شوم. امروز نمی‌توانی دیگران را سرزنش کنی که چرا روی تو پا می‌گذارند و بی‌توجه عبور می‌کنند.

 

واعظ قزوینی، درباره‌ی تحمل سختی‌ها می‌سراید:

تن به ‌محنت ده اگر خواهی بگردی سربلند                گر نیفتادی به آتش، اوج نگرفتی سپند

به‌راستی اگر روزی شما، معلم یک کلاس باشید، سعی خود را برای فراگیری همه‌ی بچه‌ها به کار می‌برید ولی بیشترین مراقبت و مواظبت خود را همیشه معطوف کدام دانش‌آموز می‌کنید؟ به‌طور طبیعی دانش‌آموزی که از لحاظ درسی در شرایط مطلوب؛ و از نظر اخلاقی، متین و موقر است؛ و سعی می‌کنید برای جلوگیری از افت تحصیلی، به‌طور مرتب، آزمایش یا امتحانی را برقرار نمایید. در این آزمایش اگر شاگردانِ دیگر، نمراتی مثل: یازده بگیرند، غمی نیست ولی اگر آن شاگرد یا شاگردان مورد نظر شما، نمره‌ی هجده را هم احراز کنند، شما به‌شدت منقلب می‌شوید و به‌سرعت علت آن را جویا می‌شوید.

وضعیت ما هم در زندگی، در کلاس درس خدا این‌گونه است، آنان که شاگردان عزیز و بندگان خوب خدا هستند، در معرض آزمایش بیشترند!

عرفا می‌گویند: آنان که پیش خدا مقربند، رنجشان افزون‌تر است!

یادمان باشد که زندگی بدون چالش، مزرعه بدون حاصل است. تنها موجودی که با نشستن به موفقیت می‌رسد، مرغ است.

زندگی ما با تولد شروع نمی‌شود با «تحول» آغاز می‌شود. لازم نیست بزرگ باشی تا شروع کنی، شروع کن تا بزرگ شوی.

باد با چراغ خاموش، کاری ندارد. اگر در سختی هستی بدان که روشنیِ صبح، نزدیک است.

باور کن زمستان رفتنی است حتی اگر تمام شب‌هایش یلدا باشد.

ارائه شده توسط استاد، انتشار به تاریخ 26ر6ر1396

التماس دعا ی خیر  - الّلهم عجّل لِولیک الفرج

منبع: کانال اطلاع رسانی حاجیه خانم اکبری - روحشان در اعلی علییین با ائمه اطهار محشور  باد.

بفرمایید یک لقمه صبحانه‌ی معنوی نوش کنید: یک لقمه حکمتِ امتحان

معلم ما امتحان گرفتنش عجیب بود؛ و عجیب‌تر اینکه هر هفته امتحان می‌گرفت و هرکس باید برگه‌ی خودش را تصحیح می‌کرد، آن‌هم نه در کلاس بلکه در خانه و دور از چشم همه. اولین باری که برگه‌ی امتحان خودم را تصحیح کردم، سه غلط داشتم. نمی‌دانم ترس بود یا عذاب وجدان؛ هر چه بود نگذاشت اشتباهاتم را نادیده بگیرم و به خودم نمره‌ی بیست دهم.

فردای آن روز در کلاس، وقتی همه‌ی بچه‌ها برگه‌هایشان را تحویل دادند، فهمیدم همه بیست شده‌اند به‌جز من که از خودم غلط گرفته بودم! من نمی‌خواستم اشتباهاتم را نادیده بگیرم و خودم را فریب دهم.

بعد از هر امتحان آنقدر تمرین می‌کردم تا در امتحان بعدی نمره‌ی بهتری بگیرم. مدتها گذشت و نوبت امتحان اصلی رسید. امتحان تمام شد، معلم برگه‌ها را جمع کرد و در کیفش گذاشت. چهره‌ی همه‌ی بچه‌های کلاس دیدنی بود، آنها فکر می‌کردند این‌بار هم مانند همه‌ی امتحانات، خودشان تصحیح خواهند کرد اما این‌بار فرق می‌کرد؛ این‌بار قرار بود حقیقت مشخص شود!

فردای آن روز وقتی معلم نمره‌ها را خواند، فقط من بیست شده بودم چون برخلاف دیگران از خودم غلط می‌گرفتم و از اشتباهاتم چشم‌پوشی نمی‌کردم و خودم را فریب نمی‌دادم.

زندگی پر از امتحان است. بسیاری از ما انسان‌ها آنقدر اشتباهاتمان را نادیده می‌گیریم تا خودمان را فریب دهیم؛ تا خودمان را بالاتر از چیزی که هستیم، نشان دهیم؛ اما یک روز برگه‌ی امتحانمان به دست معلم می‌افتد. آن روز چهره‌مان دیدنی است! آن روز حقیقت مشخص می‌شود و نمره‌ی واقعی می‌گیریم.

 

 

راستی در امتحان زندگی از بیست، چند شده‌ایم؟

معمولاً کسانی در امتحانات موفق هستند که اهل محاسبه در کارها و برنامه‌های زندگی خود باشند؛ و هر چه با حساب و کتاب دقیق‌تری عمل کنند، بهره‌ی بیشتری از گذر عمر خواهند برد.

در دین ما به این موضوع اهمیت زیادی داده شده به‌طوریکه اگر کسی توجه به آن نداشته باشد، مسلمان به حساب نمی‌آید.

 

امام هفتم شیعیان، امام موسی علیه السلام فرمودند:

از ما نیست کسی که هر روز به حساب خود رسیدگی نکند که اگر کار نیکی انجام داده از خداوند توفیق بیشتر طلب کند و اگر بدی انجام داده از خداوند آمرزش بخواهد.

 

و مولای متقیان علی علیه السلام فرمودند: هرکس به حساب نفس و عملکرد خود بپردازد، به عیوب خود آگاه می‌شود، پس به اصلاح خود می‌پردازد و عیوبش را برطرف می‌سازد.

 

و چه زیبا و عجیب است این کلام خداوند که در روز حساب، خطاب به بندگانش می‌فرماید: «اقرَأْ کِتابَکَ کَفی‏ بِنَفْسِکَ الیَومَ عَلَیکَ حَسیباً»؛

خودتان کتابتان را نگاه کنید. خودتان که نگاه کنید کافی است. یعنی من هیچ وقت حسابتان را نمی‌رسم و به پرونده‌تان نگاه نمی‌کنم.

 

خلقی را که خودش آفریده، چه چیزش را نگاه کند؟! چرا، نظر می‌کند اما به رحمت. رحمت است که این کار را کرده و گفته، نگاه نمی‌کنم. لذا فرمود: خودت بخوان، نمی‌خواهد به من نشان بدهی، خودت به خودت نمره بده.

 

راستی امروز و فردا، من و شما چه نمره‌ای به ورقه‌ی خود، خواهیم داد؟

ارائه شده توسط استاد، انتشار به تاریخ 26ر5ر1396

التماس دعا ی خیر  - الّلهم عجّل لِولیک الفرج

منبع: کانال اطلاع رسانی حاجیه خانم اکبری - روحشان در اعلی علییین با ائمه اطهار محشور  باد.