گریه بر حسین علیه السلام و همنشینی با محرم

⚫ سلام برمحرم، سلام بر صاحب محرم، سلام بر پرچمدار محرم، سلام بر منتقم محرم

یک برگ توت در اثر تماس با نبوغ انسان، به ابریشم تبدیل می‌شود.

یک مشت خاک در اثر تماس با نبوغ انسان، به قصر بدل می‌شود.

یک درخت سرو در اثر تماس با نبوغ انسان، دگرگون می‌شود و به شکل مسجد و معبدی درمی‌آید.

یک رشته پشم گوسفند در اثر تماس با ابتکار انسان، به صورت لباسی فاخر در می‌آید.

اگر در برگ، خاک، چوب و پشم این امکان هست که ارزش خود را از طریق انسان، صد برابر بلکه هزار برابر کنند، آیا ما نمی‌توانیم با این بدن خاکی که نام انسان را حمل می‌کند، چنین کنیم؟! به‌راستی چقدر زمان لازم است که در اثر تماس با محرم حسینی، حسینی شویم؟! مراقب باش جا نمانیم!

 

 

سید عبدالکریم کفاش، هفته‌ای یک‌ مرتبه به محضر حضرت صاحب‌الزمان (عج) مشرف می‌شد. او در «ری» و جوار سید عبدالعظیم حسنی (ع) می‌زیست. روزی حضرت مهدی (عج) از او می‌پرسد: اگر ما را نبینی چه خواهی کرد؟ می‌گوید: می‌میرم! حضرت به او فرمودند: اگر چنین نبودی، ما را نمی‌دیدی.

وقتی از او علت باز شدن راه ملاقات را پرسیدند، فرمود: یک شب، جدم پیامبر ختمی مرتبت (ص) را در عالم رؤیا دیدم، از ایشان تقاضای ملاقات با حضرت را نمودم؛ فرمودند: در شبانه‌روز، دو مرتبه برای فرزندم سیدالشهدا (ع) گریه کن. از خواب بیدار شدم و این برنامه را به مدت یک‌سال اجرا نمودم، لذا به تشرّف خدمت آن حضرت نایل آمدم.

خوشا دردی که درمانش حسین است             خوشا جانی که جانانش حسین است

بـوَد فـرمـان‌روایِ کشــور دل                    خوش آن کشور که سلطانش حسین است

در توقیع شریف از ناحیه‌ی مقدسه‌ی امام زمان (عج) رسیده‌است: «فَلاَندُبَنَّکَ صَباحَاً وَ مَساءً وَ لَاَبکَینَّ لَکَ بَدَلَ الدُمُوعِ دَمَاً»؛ هر آینه صبح و شامگاهان بر تو می‌گریم و به جای اشک، برایت خون گریه می‌کنم.

پس یکی از خصوصیات حضرت، گریه بر جدش حسین بن علی (ع) است و کسی که این عمل را انجام دهد، موجبات خشنودی آن حضرت را فراهم نموده است.

دو کلام در بابِ حضرتِ ارباب

عباس محمود عقاد (نویسنده و ادیب مصری) می‌گوید: «جنبش حسین علیه‌السلام و رفتن او از مکه به سوی کشور عراق، حرکتی نیست که با سنجش حوادث امروز و با پیش‌آمدهای روزانه معمولی به آسانی بتوان در آن قضاوت کرد؛ زیرا جنبش حسین علیه‌السلام یکی از بی‌نظیرترین جنبش‌های تاریخی است که تاکنون در زمینه دعوت‌های دینی و یا نهضت‌های سیاسی پدیدار شده است.»

توماس کارلایل، فیلسوف، ادیب و مورخ مشهور انگلیسی می‌گوید: «بهترین درسی که از تراژدی کربلا می گیریم این است که حسین علیه السلام و یارانش، ایمان استوار به خدا داشتند؛ و پیروزی حسین علیه السلام با وجود اقلیتی که داشت، باعث شگفتی من است!»

ارائه شده توسط استاد، انتشار به تاریخ محرم سال 1396

التماس دعا ی خیر  - الّلهم عجّل لِولیک الفرج

منبع: کانال اطلاع رسانی حاجیه خانم اکبری - روحشان در اعلی علییین با ائمه اطهار محشور  باد.

برای خواندن کلام بزرگان درخصوص امام حسین علیه السلام به ادامه مطلب مراجعه فرمایید. ادمین.

عمری‌ست...

 

عمریست دلم میل به جایی دارد                   آنجا که زمین حال و هوایی دارد

یک روز می‌آید و ز جان می‌خوانم                 ایوان بقیع عجب صفایی دارد

شعر از: نیما نجاری

نابودی وهابیت صلواتی

بفرمایید یک لقمه معنوی نوش کنید: سجده

 

دنیا، سرزمین تقدیر و تشکر است و در قالبِ یک قاعده‌ی عقلانی، شُکر منعم واجب است؛ و بهترین نوعِ شکر برای بهترین‌هاست؛ و زیباترین نوعِ تشکر، در قالب یک سجده‌ی ساده انجام می‌شود که هم به خداوند منان اختصاص دارد و هم کاربردی و عملی است؛ و نه صرفاً زبانی.

زندگی انسان، همان آواز آسمانی است و آواز ما را هم، آوای الهی گویند.

همه چیز، موسیقی معنوی می‌خوانند و تسبیح می گویند.

در سجده های طولانی، باید از خداوند که بهترین هاست تشکر کرد سپس تارِ وجود خویش را نواخت.

آیا تا به حال این کار را انجام داده‌ای؟! مبادا هرگز صدای تارِ درونت را نشنیده باشی؟!

 

در فرهنگ عارفان، همیشه سخن از سحر است و سجده‌ی شکر؛ آسمانیان و زمینیان همه باید، باهم آوازِ بلند خداوند را بخوانند «والنَّجمُ والشَّجرُ و یَسجُدان» ستارگان آسمان، درختان و گیاهانِ زمین، همه در سجده برای خداوند هستند و آوازِ تسبیح، سر داده اند.

آری! سجده، شیرین‌ترین سرودی است که هر موجودی توسط آن، خودش را به توحیدِ ناب و حقِ محض نزدیک می‌سازد.

سوختنِ عاشقانه را در سجده‌گاه، باید تمرین کرد؛ و پروازِ عارفانه را در سجده باید تجربه نمود.

 

سجده و اثرات آن:

• آرامش آرمانی:

انسان، روحش به چه چیزی آرامش می‌یابد؟ اگر تمام انسان ها، در مقابل کسی، زانویِ شاگردی بزنند، اگر همه‌ی بشریت، پشت سرِ کسی به او اقتدا کنند، اگر کل ِجهان را به کسی هدیه بدهند، اگر قدرت جهانی را به کسی بسپارند، اگر اسمِ کسی بر تابلوهای طلایی نوشته شود، اگر تاریخِ جهان را به نام کسی ثبت کنند، اگر برای تفریح، تمام جهان را گردش کنند، اگر تمامِ حرکات و سکناتِ زندگی کسی را نفس به نفس، به فیلم کشیده و عکس بردارند، ذره ای از آن آرامش آرمانی را به دست نخواهند آورد، زیرا که این آرامش فقط در تکیه بر خداست که ایجاد می‌شود.

در زندگی، چه کسی غیر از خدا می‌تواند رازدار انسان باشد؟غیر از خدا چه کسی می تواند پناهگاهی مطمئن برای انسان محسوب شود؟ غیر از خدا، چه کسی می تواند رفیقی شفیق، دلسوز و بی توقع باشد؟ آری فقط با داشتنِ خدا و تکیه بر او می‌توان به آرامش آرمانی رسید.

 

• تواضع و تقرب:

اوجِ تواضع بنده را باید در سجده جستجو کرد. علی(ع) فرمودند: هنگامی که انسان، نماز می‌خواند ساییدنِ گونه ها به خاک، نشانه‌ی تواضع؛ و گذاردنِ اعضای شریف بر زمین، دلیلِ کوچکی و حقارت است. آری! سجده‌گاه، آموزشگاهی است که بنده‌ی خدا، تواضع، تقرب جستن، خلوص، تزکیه، تنهایی، تفکر و تکلیف را در آن تجربه می کند و به صورت عملی و کاربردی تمرین می کند.

 

• تشکر و تذکر:

جایی که «شعاعِ شمس» برای خدا، سجده می‌کند چرا انسان بر خداوند سجده نکند؟! چرا انسان، تشکرِ زیبا به جا نیاورد؟ در تمام آسمان ها، جایی را نمی‌توان یافت که بر آن، فرشته‌ای در سجود؛ یا کوشنده ای در تلاش نباشد. اگر آسمان، سجده‌گاهِ فرشتگان است چرا دنیا، فرودگاه و سجده‌گاهِ عاشقانِ حق نباشد؟ مگر شکر نعمت واجب نیست؟! خدا را چگونه می‌توان شکر کرد؟

 

• استکبار زدایی:

امام علی (ع) فرمودند: شما را به خدا، شما را به خدا، بپرهیزید از سرکشی در این جهان؛ و بترسید از کیفرِ ناخوشایندِ ستم در آن جهان؛ خودبینی، بزرگترین و دهشتناکترین دامی است که شیطان بر سر راهِ بندگان خدا گسترده تا راهِ رسیدن آنها به خدا را ببندد اما خداوند، بندگانِ با ایمانِ خود را، از این آسیب بر کنار می دارد، با نمازها و زکات‌ها و روزه گرفتن‌های دشوار، اندام‌هایشان بیارامد؛ و دیده‌هایشان خاشع شود. و سبک ساختنِ دل‌هایشان؛ و بردنِ خودبینی از ایشان، به فروتنی در عبادت‌هاست.

البته سجده، چیزی نیست که بشود در یک لقمه، از آن سخن گفت و یک لقمه از آن را تناول کرد، اما به اندازه‌ی همین یک لقمه، خوب است که بدانیم:بنده، در هیچ حالتی به اندازه‌ی حالت سجده، به خدا نزدیک نمی‌شود که فرمودند: می‌شود با یک سجده، هفت حجابِ بین خود و خدا را پاره کرد و به قرب الهی رسید. که خداوند فرموده: «سجده کن و تقرب جوی»

امام صادق (ع) فرمودند: به خدا سوگند، کسی که حقِ سجود را به جای آورد و سجده‌ی حقیقی کند، به هیچ عنوان، زیان، متوجهِ او نخواهد شد. اگر چه در تمام مدتِ عمر خویش، یک‌بار چنین سجده‌ای را به‌جا آورد.

این روایت مثل عسل شیرین است، بلکه شیرین تر. حضرت فرمودند: برای هر نَفَس از نَفس‌های شما، شکری بر تو لازم است، بلکه هزار شکر یا بیشتر. و برای هر سجده، هزاران سجده‌ی شکر، واجب است و برای هر سجده‌ی شکر، هزاران سجده‌ی شکرِ دیگر و به دنبال آن بی نهایت سجده‌ی شکر، برای بی نهایت نعمت‌های مادی و معنوی.

 

حقیقت سجده چیست؟

حقیقت سجده این است که همان طور که در حالتِ سجده، چشمان شما هیچ چیزی را نمی‌بیند، قلب و روح شما هم متوجه هیچ چیز، جز خدا نباشد، هیچ نبیند و نخواهد؛ این حقیقت سجده است.

مرحوم عارف ربانی، میرزا جواد ملکی تبریزی می نویسد: من از برخی بزرگان پرسیدم: کدام یک از اعمالی که شما تجربه کرده‌اید، اثرش در قلب بیشتر است؟ فرمودند: سجده‌ای طولانی در هر روز، که ادامه داشته باشد و گفتنِ ذکر یونسیه در آن سجده، به طوری که در حال سجده، روحِ خود را اسیر و گرفتار و مغلول در زندان نفس ببینیم و خلاصی آن را از خدا بخواهیم.

 

بیایید همه با هم سجده‌ی شکر به‌جا آوریم و ثواب آن را به روح ساجده‌ی عالم صدیقه‌ی طاهره (س) هدیه نماییم.

 

لقمه‌ی عملی:

بیایید از امروز حسابِ داشته‌هایمان را داشته باشیم نه حسابِ باخته هایمان را؛ و حسابِ نعمت هایمان را داشته باشیم، نه حساب مصیبت هایمان را؛ و حسابِ دوستانمان را داشته باشیم، نه حساب دشمنان خود را؛ بیاید حساب سلامتی‌مان را داشته باشیم نه حساب بیماری‌های خود را؛ آن‌وقت روزانه، سجده‌ی شکری به‌جا خواهیم آورد و از زندگی لذت خواهیم برد.

 

ذکر: در سجده، ۱۹ مرتبه «یا وهّاب» فقر و تنگی معیشت را دور می کند.

 

التماس دعا ی خیر  - الّلهم عجّل لِولیک الفرج

منبع: کانال اطلاع رسانی حاجیه خانم اکبری - روحشان در اعلی علییین با ائمه اطهار محشور  باد.

به بهانه غربت امام علی علیه السلام در شهادت حضرت صدیقه طاهره

گرچه همچو منی را جرأت ورود به وادی غربت امیرالمؤمنین نیست که نه معرفتش موجود است و نه عِلمَش حاصل گردیده است، بلکه فقط به عنوان تلاشی کوچک، در جهت اینکه از جانب شما محبان مولا علی(ع)، دیده شوم و از دعای خیر شما بزرگواران برخوردار گردم.

در مطالب گذشته تلاش کردیم از زبان آیات و روایات، مطالبی را خدمت شما ارائه کنیم که هم کامل و هم جامع و هم جذاب هستند.

(متن سخنرانی‌های استاد در ایام فاطمیه سال 95 که با عنوان «به بهانه غربت امام علی علیه السلام» ایراد شده، از طریق لینک زیر قابل دریافت است: )

8کلیک کنید8

امام رضا (ع) فرمودند: شما فقط سخنان ما را برای مردم بیان کنید، سخنان ما آنقدر جذّاب و شیرین است که شنونده ناخودآگاه به سوی آن جذب خواهد شد.

ذکر ⬇️

فردا صبح چهارشنبه (مقارن با شهادت حضرت زهراء)، چهل مرتبه خوانده شود:

بسم الله الرحمن الرحیم بِفَضلِ بسم الله الرحمن الرحیم بِبَرَکَةِ بسم الله الرحمن الرحیم یا اَباَالغَیث أَغِثنی، نادِ علیّاًّ مَظهَرَ العجائِب تَجِدهُ عَوْناً لَکَ فِی النَّوائِب کُلِّ هَمٍّ وغَمٍّ سَیَنجَلی بِولایَتِکَ یا علیُ یا علیُ یا علی

 

هدیه به روح بلند مظلوم عالم و مظلومه عالم، حضرت علی(ع) و فاطمه(س) صلوات.

هدیه به روح مطهر علمای اسلام و همه‌ی آن‌هایی که بین ما بوده‌اند و نیستند صلوات.

التماس دعا ی خیر  - الّلهم عجّل لِولیک الفرج

منبع: کانال اطلاع رسانی حاجیه خانم اکبری - روحشان در اعلی علییین با ائمه اطهار محشور  باد.

زیارت در کلام استاد

زیارت

خداوند متعال برای سلامت جسمی و روحی بندگان خود یک برنامه منسجم گذاشته است. امروزه تحقیقات روانشناسی نشان می‌دهد یکی از مهمترین راه های به دست آوردن روان سالم، آموزه های دینی، الهامات دینی و انجام مناسک و دستورات دینی است. با توجه به آیه 4 سوره فتح اهل ایمان به برکت وجود ارتباط سازنده با خداوند، در آسایش و آرامش کامل روحی به سر می برند. یکی از راه های به دست آوردن آرامش روحی و روانی زیارت کردن است.

چرا زیارت ائمه علیهم السلام باعث آرامش روحی ما می شود؟!

زیرا:

یک- معصومین علیهم السلام بی قید و شرط پذیرای زوار خود هستند. هر زمانی که بخواهی بروی درب به روی تو باز است.

دو- ائمه علیهم السلام طبیبانی هستند که همیشه برای شما وقت دارند.

سه- امام معصوم وجودی است که اسرار ما را صادقانه حفظ می کند. ایشان محل اطمینان هستند.

زائرین

امروزه تحقیقات نشان داده است انسانهایی که زائر هستند، و ارتباطی با انسانهای بزرگ دارند، ]داری ویژگیهای زیر هستند[:

احساس آسیب پذیری آنها کمتر است و مشکلات زندگی، ایشان را از پا در نمی آورد و اعتماد به نفس بالا دارند و اعتمادشان به خدا قوی است، اهل توکل هستند و احساس توانمندی می کنند، امیدواری به زندگی دارند.

از همه مهمتر آدم ها ناقصند و کامل نیستند و عیب هایی دارند و گناههکار هستند، پس زمانی که به کربلا بروند، در مقابل حسینِ کامل و امام کامل می ایستند. چون فطرت ما کمال طلب است، سعی می کنیم خود را به کامل نزدیک کنیم تا نواقص خود را برطرف کنیم. چطور می توانیم خود را به آن کامل نزدیک کنیم؟! هر عیبی را که کنار بگذاریم خود را یک قدم به آن امام نزدیکتر کرده ایم.

یکی دیگر از جهت هایی که ما را می کشاند به سمت زیارت این است که ما فاقد دوستی هستیم که از او خاطر جمع باشیم و بتوانیم روی او حساب کنیم، این در زمان گرفتاری ها مشخص و معلوم خواهد شد!

چرا گاهی با تمام وجود طلب می کنیم که به زیارت امام برویم ؟زیرا دلتنگ هستیم، یک محل اطمینان می خواهیم. همه ما احتیاج داریم که درد دل کنیم تا خالی شویم، این خالی شدن را پالایش روانی می گویند، هر آدمی هم به این موضوع نیازمند است؛ به اعتقاد ما شیعیان، در عالم، انسانهایی مطمئن تر از پیامبر (ص) و ائمه اطهار (ع) وجود ندارند که برایشان درد دل کنیم و حرف بزنیم و تخلیه روانی کنیم و درد هایمان را بیرون بریزیم.

انسانهایی که به زیارت می روند مطمئن هستند که به یک قدرت مافوق طبیعت متوسل شده اند که حرفشان را می‌شنود و می فهمد و حیّ و حاضر است و ناظر است و قدرت دارد که تمام مشکلات جامعه بشریت را حل کند.

یکی از اهداف زیارت: جلب نگاه امام

ما وقتی به کربلا مشرّف می شویم و هر چه به آن ضریح مطهر نزدیک می شویم، تأثیراتی برای ما صورت می‌گیرد که فقط ثواب نمی بریم، بلکه چیز دیگری می شویم و بر می گردیم؛ در حقیقت نَفَس امام حسین علیه السلام به من القاء می شود و کلام و نگاهش القاء می شود. آیا من همانی باید باشم که رفتم؟ ما که فقط به دنبال ثواب به کربلا نمی رویم.

هر زائری که به کربلا می رود یک شمع خاموشی است که وارد حرم امام حسین علیه السلام می شود تا وجود خاموشش را با انوار وجود حسین(ع) روشن کند و به وطنش برگردد تا وجود تاریک دیگران را روشن کند. پس دقت کنید که چه اتفاقی باید بیفتد.

نزدیک به دو میلیون زائری که از ایران می رود، در حقیقت دو میلیون شمع خاموش می رود تا با نور وجود حسین علیه السلام خودش را روشن کند و دو میلیون چراغ حسینی باید به کشور برگردد و خانواده و اطرافیانش را روشن کند. این همه تأکیدی که به زیارت ابا عبدالله (ع) شده است به این جهت است که منش و روحیه و اخلاق زائر در جهت مثبت دگرگون شود.

کرامات خداوند به زائران امام حسین(ع)

چون زیارت امام حسین (ع) بسیار بزرگ است و اکسیر اعظم است، ایشان به زائرانشان کرامت های بزرگی نیز می دهد.

یک- به محض اینکه زائر وارد حرم می شود، مَلَکی از جانب خداوند ندا می دهد: این تو و این نامه عمل سفید، عمل از سر بگیر!زیرا به جایی وارد می شوید که منبع نور است.

دو - از هر دری که می خواهید وارد حرم مطهر شوید، مراقب باشید زیرا دوشادوش انبیا و اولیا و ملائکه وارد می شوید. شاید کنار دست شما، روح ابراهیم خلیل (ع) باشد و یا روح مادر بزرگوار امام زمان (عج) باشد که در حال وارد شدن به حرم هستند. آنجا محل ورود و خروج ملائکه و ارواح انبیا و اولیای مؤمنین و مؤمنات است که زائر با این بزرگواران مشرف به حرم امام حسین (ع) می‌شود.

سه - وقتی حرم را زیارت کردید و از در خارج شدید امام صادق (ع) می فرمایند: روح صد و بیست و چهار هزار پیامبر در عالم معنا با تو مصافحه می کنند، و می گویند: مبارک باشد، زیارتت قبول باشد.

چهار- خداوند زائران امام حسین(ع) را تا عرش خود، به خود نزدیک می کند.

عرش خداوند یعنی منبع کسب فیض. کسی که به عرش خداوند دست پیدا کرد یعنی به تمام فیوضات ربّانی دست پیدا کرده است. کربلا عرش خداوند است یعنی نیست فیضی مگر اینکه درکربلا یافت شود.

پنج - چون قیامت می شود، چهره ی زائر حسین (ع) خاص می شود، صف آنان جدا تشکیل می شود، ندایی جدا آنان را فرا می خواند: «اَینَ زُوّار الحُسَین»؟ بر پیشانی عده ای نوشته شده است: «هذا زائر القبر خَیرُالشهداء»

شش - وقتی خداوند تو را به کربلا مشرف می کند، اجازه می دهد که تو در کربلا سجده کنی و پیشانی ات را در جایی قرار دهی که تمام انبیا و اولیا و اوصیا در آنجا سجده کرده اند و نماز خوانده اند.

التماس دعا ی خیر  - الّلهم عجّل لِولیک الفرج

منبع: کانال اطلاع رسانی حاجیه خانم اکبری - روحشان در اعلی علییین با ائمه اطهار محشور  باد.

کلام استاد: سجده و اشک در دل تاریکی شب

این را باید بدانیم که هیچ کدام از ما به بهشت نمی‌رویم مگر به شفاعت. و شفاعت از کسی صورت نمی‌گیرد مگر به اذن خداوند. ما باید خمیرمایه‌ی شفاعت را با خود ببریم تا خداوند به اهل بیت، علیهم السلام، و اعمالمان، اجازه‌ی شفاعت را بدهد.

فرمودند: عده‌ای شفاعت هیچ شفیعی به دردشان نمی‌خورد و ندا می‌آید که او را بگیرید و ببندید و به سمت جهنم ببرید. او را کشان‌کشان می‌برند که ناگهان صدایی بلند می‌شود که: «اجازه بدهید او را شفاعت کنم!»

و آن، مویی از مژه‌ی چشم اوست که می‌گوید: «من گواهی می‌دهم که او در دل شب تاریکی، سر به سجده گذاشت و خوف تو ]الله[ گریه کرد و من تر شدم.»

آنگاه خداوند او را به ]شفاعت[ مژه‌ی ترشده می‌بخشد.

از امشب سعی کنیم هر شب، این سجده را داشته باشیم و آن قطره اشک را بریزیم.

 

 

 پی‌نوشت ادمین: مخصوصاً شبهای جمعه و این شبهای ماه عزا را غنیمت بدانیم که اشک ریختن در آنها هم راحت‌تر حاصل می‌شود و هم اگر به نیت خوف از خداوند و مصیبت اباعبدالله توأماً باشد، اثر و تأثیر دنیوی و اخروی آن بیشتر خواهد شد ان‌شاءالله.

 

التماس دعا ی خیر  - الّلهم عجّل لِولیک الفرج

منبع: کانال اطلاع رسانی حاجیه خانم اکبری - روحشان در اعلی علییین با ائمه اطهار محشور  باد.