کلام استاد: سجده و اشک در دل تاریکی شب
این را باید بدانیم که هیچ کدام از ما به بهشت نمی‌رویم مگر به شفاعت. و شفاعت از کسی صورت نمی‌گیرد مگر به اذن خداوند. ما باید خمیرمایه‌ی شفاعت را با خود ببریم تا خداوند به اهل بیت، علیهم السلام، و اعمالمان، اجازه‌ی شفاعت را بدهد.
فرمودند: عده‌ای شفاعت هیچ شفیعی به دردشان نمی‌خورد و ندا می‌آید که او را بگیرید و ببندید و به سمت جهنم ببرید. او را کشان‌کشان می‌برند که ناگهان صدایی بلند می‌شود که: «اجازه بدهید او را شفاعت کنم!»
و آن، مویی از مژه‌ی چشم اوست که می‌گوید: «من گواهی می‌دهم که او در دل شب تاریکی، سر به سجده گذاشت و خوف تو ]الله[ گریه کرد و من تر شدم.»
آنگاه خداوند او را به ]شفاعت[ مژه‌ی ترشده می‌بخشد.
از امشب سعی کنیم هر شب، این سجده را داشته باشیم و آن قطره اشک را بریزیم.
پی‌نوشت ادمین: مخصوصاً شبهای جمعه و این شبهای ماه عزا را غنیمت بدانیم که اشک ریختن در آنها هم راحت‌تر حاصل می‌شود و هم اگر به نیت خوف از خداوند و مصیبت اباعبدالله توأماً باشد، اثر و تأثیر دنیوی و اخروی آن بیشتر خواهد شد ان‌شاءالله.
التماس دعا ی خیر - الّلهم عجّل لِولیک الفرج
منبع: کانال اطلاع رسانی حاجیه خانم اکبری - روحشان در اعلی علییین با ائمه اطهار محشور باد.
